ابیات پراکنده از رباعیات

چون نیست شدی هست ببودی صنما چون خاک شدی پاک شدی لاجرما * * * وای ای مردم داد زعالم برخاست جرم او کند و عذر مرا باید خواست * * * مرغی به سر کوه نشست و برخاست بنگر که از آن کوه چه افزود و چه کاست * * * بی غم دل کیست تا بدان مالم دست بی غم دل زنگیان شوریده‌ی مست * * * جز درد دل از نظاره‌ی خوبان چیست آنرا که دو دست و کیسه از سیم تهیست * * * فاساختن و خوی خوش و صفرا هیچ تا عشق میان ما بماند بی هیچ * * * آنرا که کلاه سر بباید زد و برد زانست که او بزرگ را دارد خرد * * * آنجا که مرا با تو همی هست دیدار آنجا روم و روی کنم در دیوار * * * تا با تو تویی ترا بدین حرف چه کار کین آب حیاتست ز آدم بیزار * * * گر من به ختن ز یار وادارم دست باورد و نسا و طوس یار من بس * * * فاساختن و روی خوش و صفرا کم تا عهد میان ما بماند محکم * * * من گبر بدم کنون مسلمان گشتم بد عهد بدم کنون به فرمان گشتم * * * جایی که حدیث تو کند خندانم خندان خندان به لب برآید جانم * * * اشتربان را سرد نباید گفتن او را چو خوشست غریبی و شب رفتن * * * از ترکستان که بود آرنده‌ی تو گو رو دیگر بیار ماننده‌ی تو * * * زلفت سیهست مشک را کان گشتی از بس که بجستی تو همه آن گشتی * * * گر آنچه بگفته‌ای به پایان نبری گر شیر شوی زدست ما جان نبری * * * هر جا که روی دو گاو کارند و خری خواهی تو بمرو باش خواهی بهری * * * آراسته و مست به بازار آیی ای دوست نترسی که گرفتار آیی