به خرابات برید از در این خانه مرا |
به خرابات برید از در این خانه مرا
|
|
که دگر یاد شراب آمد و پیمانه مرا
|
دل دیوانه به زنجیر نبستن عجبست
|
|
که به زنجیر ببندد دل دیوانه مرا؟
|
می بیارید و تنم را بنشانید چو شمع
|
|
پیش آن شمع و بسوزید چو ویرانه مرا
|
همچو گنجیست درین عالم ویران رخ او
|
|
یاد آن گنج دوانید به ویرانه مرا
|
بر میان از سر زلفش کمری میبستم
|
|
گر بدو دست رسیدی چو سرشانه مرا
|
هر که خواهد که به دامم کشد آسان آسان
|
|
گو: مپندار بجز خال لبش دانه مرا
|
سرم از شوق و دل از عشق چنین شیفته شد
|
|
تا که شد اوحدی شیفته هم خانه مرا
|
| |
|
| |