ز هجر او دل من هر زمان به دست غم افتد |
ز هجر او دل من هر زمان به دست غم افتد
|
|
تنم ز دوری او در شکنجهی ستم افتد
|
شبی که قصهی درد دل شکسته نویسم
|
|
ز تاب سینه بسوزم که سوز در قلم افتد
|
قدم بپرسشم، ای بت، بنه، که چون تو بیایی
|
|
زمن دریغ نیاید سری که در قدم افتد
|
رها مکن که: به یک بارگی ز پای درآیم
|
|
که در کمند تو دیگر چو من شکار کم افتد
|
چو رشته شد تنم از هجر رشتهی زلفت
|
|
چه خوش بود سر این رشتها، اگر به هم افتد!
|
اگر به دست من افتد ز طرهی تو شکنجی
|
|
چنان شناس که: گنجی به دست بیدرم افتد
|
چو اوحدی بوجود تو زنده شد به غم تو
|
|
وجود او چه تفاوت کند که در عدم افتد
|
| |
|
| |