طراوت رخت آب سمن تمام ببرد |
طراوت رخت آب سمن تمام ببرد
|
|
رخت ز گل نم و از آفتاب نام ببرد
|
غلام کیستی، ای خواجهی پریرویان؟
|
|
که دیدن تو دل از خواجه و غلام ببرد
|
همی گذشتی و برمن لبت سلامی کرد
|
|
سلامت من مسکین بدان سلام ببرد
|
به هیچ چوب سرمن فرو نیامده بود
|
|
غم تو آمد و از دست من زمام ببرد
|
چو آفتاب ترا از کنار بام بدید
|
|
پگاه تر علم خویش را ز بام ببرد
|
نسیم صبح ز زلف تو نافهای بگشود
|
|
به نام تحفه فرو بست و تا به شام ببرد
|
ز رشک روی تو گل سرخ گشت و کرد عرق
|
|
چو رنگ روی ترا باد صبح نام ببرد
|
امام شهر چو محراب ابروی تو بدید
|
|
سجودکرد، که هوش از سر امام ببرد
|
حکایت من و زلف تو کی تمام شود؟
|
|
که هر چه داشتم از دین و دل تمام ببرد
|
به عام و خاص بگفت اوحدی حدیث رخت
|
|
به صورتی که دل خاص و عقل عام ببرد
|
| |
|
| |