هر سحرم ز هجر تو ناله بر آسمان رسد |
هر سحرم ز هجر تو ناله بر آسمان رسد
|
|
گر تو جفا چنین کنی، از تو دلم به جان رسد
|
مایهی روزگار خود در هوس تو باختم
|
|
سود تو میبری، بهل کز تو مرا زیان رسد
|
تیر کمان ابروان بر سپرم مزن، که من
|
|
در جگرش نهان کنم، تیر کزان کمان رسد
|
گر ز تو لالهرخ دلم ناله کند، روا بود
|
|
دل چو شود ز غصه پر، هم به سر زبان رسد
|
رخت دل شکسته را پیش تو میهلم، ولی
|
|
بدرقه گر تویی، سبک دزد به کاروان رسد
|
از ستمی منال، اگر عاشقی آن جمال را
|
|
بار چنین بسی بری، تا فرحی چنان رسد
|
آخر کار عاشقان نیست بجز هلاک و خود
|
|
بر دل ریش اوحدی، گر تو تویی، همان رسد
|
| |
|
| |