آن کس که دلیش بوده باشد |
آن کس که دلیش بوده باشد
|
|
و آن دل صنمی ربوده باشد
|
آن ساده چه داند این حکایت؟
|
|
کو را ستمی نسوده باشد
|
دود دل ما کسی ببیند
|
|
کش آینهی زدوده باشد
|
ای مدعی، از نکوهش ما
|
|
بگذر تو، که ناستوده باشد
|
آن روز بیا و دیده دربند
|
|
کو پرده ز رخ گشوده باشد
|
آن یار که در وفاش تا روز
|
|
بیدارم و او غنوده باشد
|
گفتی: سرفتنهایش بودست
|
|
جز کشتن ما چه بوده باشد؟
|
قاصد، که ببرد نامهی من
|
|
چون نامه بدو نموده باشد؟
|
دانم که: به وصف من رقیبش
|
|
عیبی دو سه در ربوده باشد
|
گو: قصهی دوستان خود دوست
|
|
از بدگویان شنوده باشد
|
تا گندم اوحدی رسیدن
|
|
دشمن چو خورد دروده باشد
|
| |
|
| |