روزی کنی به سنگ فراقم جدا ز خود |
روزی کنی به سنگ فراقم جدا ز خود
|
|
روزی چنان شوی که ندانم ترا ز خود
|
من آشنای روی تو بودم، مرا ز چه
|
|
بیگانه میکنی دگر، ای آشنا، ز خود؟
|
هر گه که پر شود ز خیالت ضمیر من
|
|
پر بینم این محله و شهر و سرا ز خود
|
وقتی به حال خود نظرم بود و این زمان
|
|
گشتم چنان، که یاد نیاید مرا ز خود
|
چون عاشق توام، چه برم نام خویشتن؟
|
|
چون درد من ز تست، چه جویم دوا ز خود؟
|
ای اوحدی، اگر نه جدایی ز سر کار
|
|
او را بکوش تا نشناسی جدا ز خود
|
غیر از تو هیچ کس نشناسم بلای تو
|
|
سعیی بکن، که دور کنی این بلا ز خود
|
| |
|
| |