سر زلف خود بگیری همه پیچ و خم برآید |
سر زلف خود بگیری همه پیچ و خم برآید
|
|
دل ریش من بکاوی همه درد و غم برآید
|
تو ازآن سخن که گویی و از آن میان که داری
|
|
به میان خوب رویان سخن از عدم برآید
|
چو جهانیان به زلف توسپردهاند خاطر
|
|
سر زلف خود مشوران، که جهان بهم برآید
|
ز غم تو در لحد من به مثابتی بگریم
|
|
که ز خاک من بروید گل سرخ و نم برآید
|
چو حدیث بوسه گویم نبود یکی به سالی
|
|
چو سخن ز غصه رانم دو به یک شکم برآید
|
به مخالفم خبر کن که: مقیم این درم، تا
|
|
نکند شکار صیدی که ازین حرم برآید
|
مکن، اوحدی، شکایت، که نمیرسی به کامی
|
|
تو مرید درد او شو، که مراد کم برآید
|
| |
|
| |