مرا گر ز وصل تو رنگی برآید |
مرا گر ز وصل تو رنگی برآید
|
|
رها کن، که نامم به ننگی برآید
|
عجب دان که از کارگاه ملاحت
|
|
جهان را بینگ توینگی برآید
|
بسی قرن باید که از باغ خوبی
|
|
نهالی چنین شوخ شنگی برآید
|
چنان شکری، کز دهان تو خیزد
|
|
مپندار کز هیچ تنگی برآید
|
از آن زلف مشکین اگر دام سازی
|
|
ز هر حلقهای پالهنگی برآید
|
به امید صلح و کنار تو خواهم
|
|
که هر شب مرا با تو جنگی برآید
|
ز چنگت غمت هر دمی نالهی من
|
|
به زاری چو آواز چنگی برآید
|
کمان جفا میکشی سخت و ترسم
|
|
گریزان شوی چون خدنگی برآید
|
بدو نام قربان من کرده باشی
|
|
گر از کیش جورت ترنگی برآید
|
سراسیمه، گفتی: ندانم چرایی؟
|
|
بدانی، چو پایت به سنگی برآید
|
صبوری کند اوحدی، کین تمنا
|
|
از آن نیست کو بیدرنگی برآید
|
| |
|
| |