به رخ شمع شبستانم تویی بس |
به رخ شمع شبستانم تویی بس
|
|
به قامت سرو بستانم تویی بس
|
نهان بودی زما، پیداستی باز
|
|
کنون پیدا و پنهانم تویی بس
|
من و ما و دل و جان و سر و مال
|
|
همه کفرست، ایمانم تویی بس
|
اگر در دل کسی بود، آن ندانم
|
|
میان نقطهی جانم تویی بس
|
گر از خود دیگری گوید، من از تو
|
|
همی گویم، که برهانم تویی بس
|
مرا پرسند: کز دانش چه دانی؟
|
|
چه دانم؟ هر چه میدانم تویی بس
|
ز گل رویان این عالم که هستند
|
|
من آن میجویم و آنم تویی بس
|
نمیدانم که دردم را سبب چیست؟
|
|
همی دانم که: درمانم تویی بس
|
درین راه اوحدی را رهبری نیست
|
|
دلیل این بیابانم تویی بس
|
| |
|
| |