گر مرغ این هوایی، بال و پرت بسوزم |
گر مرغ این هوایی، بال و پرت بسوزم
|
|
ور حال دل نمایی، دل در برت بسوزم
|
من شمع گشتم و تو پروانه، تا به زاری
|
|
در پای من بمیری، من در برت بسوزم
|
چون ز آتشت بسوزم دیگر بشارت آرم
|
|
تا بنگرم که هستی، زان بهترت بسوزم
|
خاکسترت کنم من روزی در آتش خود
|
|
وز دستم ار بنالی خاکسترت بسوزم
|
چون عودت ار بسازم، ایمن مشو، که من گر
|
|
در پردهات بسازم، در دیگرت بسوزم
|
تا غرق عشق گردی در بحر بینشانی
|
|
هم بادبان ببرم، هم لنگرت بسوزم
|
وقتی که نام خود را ممن کنی ز طاعت
|
|
ممن کنی، ولیکن چون کافرت بسوزم
|
زان رنگ و بوی چندین چون گل مخند، کین جا
|
|
گر زانکه عود خامی بر مجمرت بسوزم
|
گفتی: خلاص یابد، هر زر که خالص آید
|
|
من در خلاص غیرت سیم و زرت بسوزم
|
هان! تا چو اوحدی تو بر هر دری نگردی
|
|
ورنه چو خاک کوچه بر هر درت بسوزم
|
| |
|
| |