عشقت چو ستم کرد و جفا بر تن و توشم |
عشقت چو ستم کرد و جفا بر تن و توشم
|
|
از ناله و زاری نتوان کرد خموشم
|
من عاشق آن گوشهی چشمم، به رفیقان
|
|
پیغام بده تا: ننشینند به گوشم
|
ساقی، بده آن جام و ز من جامه برافگن
|
|
تا خرقه دگر بر سر زنار نپوشم
|
بادم مده، ای یار، چنان ورنه بیفتم
|
|
آتش منه، ای دوست چنین ور نه بجوشم
|
چون بوی تو مستم نکند در همه عالم
|
|
هر می که به دست آرم و هر باده که نوشم
|
بر پای غلامان تو گر روی نمالد
|
|
این سر، نگذارم که بود بر سر دوشم
|
با دست حدیث دگران پیش دل من
|
|
تا باد حدیث تو رسانید به گوشم
|
بر فرق من ار تیغ نهد دست تو صد بار
|
|
یک موی ز فرقت به جهانی نفروشم
|
ای اوحدی، از بیادبیها که ببینی
|
|
فردا خبرم گوی، که امشب نه به هوشم
|
| |
|
| |