وه! که امروز چه آشفته و بیخویشتنم |
وه! که امروز چه آشفته و بیخویشتنم
|
|
دشمنم باد بدین شیوه که امروز منم
|
شد چو مویی تنم از غصهی نادیدن تو
|
|
رحمتی کن، که ز هجر تو چو موییست تنم
|
اثری نیست درین پیرهن از هستی من
|
|
وین تو باور نکنی، تا نکنی پیرهنم
|
دهنت دیدم و تنگ شکرم یاد آمد
|
|
سخنی گفتی و از یاد برفت آن سخنم
|
از دهان تو چو خواهم که حدیثی گویم
|
|
یاوه گردد سخن از نازکی اندر دهنم
|
گر بمیرم من و آیی به نمازم بیرون
|
|
تا لب گور به ده جای بسوزد کفنم
|
آتش عشق تو از سینهی من ننشیند
|
|
مگر آن روز که در خاک نشانی بدنم
|
خلق گویند: برو توبه کن از شیوهی عشق
|
|
میکنم توبه ولی بار دگر میشکنم
|
گر زند بر جگرم چشم تو هر دم تیری
|
|
اوحدی نیستم، ار پیش رخت دم بزنم
|
| |
|
| |