چو بدیدی که: ز غشقت به چه شکل و به چه سانم |
چو بدیدی که: ز غشقت به چه شکل و به چه سانم
|
|
نپسندم که: فریبی به فسون و به فسانم
|
مکن از غصه زبونم، که نه بیدانش و دونم
|
|
تو مرا گر نشانسی بشناسد کسانم
|
ز رخت عهد نجویم، ز لبت شهد نجویم
|
|
کارزوی عسلت کرد شریک مگسانم
|
کس ندانم که تواند که: ز دردم برهاند
|
|
تو کس شهر خودم کن، که نه از شهر خسانم
|
در سر هر که ببینی، هوسی هست و هوایی
|
|
در سر من هوس آن که: به پای تو رسانم
|
به جز آن یاد نخواهم که در آید به ضمیرم
|
|
به جز آن نام نشاید که بر آید به لسانم
|
اوحدی رسم تو دانست و بدو میل نمودی
|
|
به منت میل نباشد که نه رسمست و نه سانم
|
| |
|
| |