زلف مشکینت چو دامست، ای صنم |
زلف مشکینت چو دامست، ای صنم
|
|
عارضت ماه تمامست، ای صنم
|
تا بود بر دیگران وصلت حلال
|
|
بر من اسایش حرامست، ای صنم
|
زان دهان تنگ شیرینم بده
|
|
بوسهای، گر خود به وامست، ای صنم
|
هر زمان گویی که: فردایی دگر
|
|
سوختم، فردا کدامست؟ ای صنم
|
در غمت گر نشکنم خود را، مرنج
|
|
آدمی را ننگ و نامست ، ای صنم
|
عالمی را بندهی خود کردهای
|
|
اوحدی نیزت غلامست، ای صنم
|
| |
|
| |