درد تو برآورد ز دنیا و ز دینم |
درد تو برآورد ز دنیا و ز دینم
|
|
با مایهی عشق تو آن نه باد و نه اینم
|
چشم همه آفاق به دیدار تو بینند
|
|
تا پردهی ز رخ برنکنی هیچ نبینم
|
تحصیل تو مقدور و من آسوده روا نیست
|
|
از خرمن اقبال چرا خوشه نچینم؟
|
اندیشهی مستوری و دین داشتنم بود
|
|
سودای تو نگذاشت که مستور نشینم
|
از گنج وصالت به سعادت برسد زود
|
|
گر خاتم لعل تو شود ملک نگینم
|
تا ماه تشبه به رخت کرد ز خوبی
|
|
با ماه به پیکارم و با مهر به کینم
|
گر نور تو در خلق نبینم ز دو گیتی
|
|
هم گوش فروبندم و هم گوشه نشینم
|
پایی به کرم بررخ من نیز همی نه
|
|
کندر سر کویت نه کم از خاک زمینم
|
چون اوحدی از وصل به شاهی برسم زود
|
|
گر خاتم لعل توشود ملک یمینم
|
| |
|
| |