مرا با دوست میباید که رویارو سخن گویم |
مرا با دوست میباید که رویارو سخن گویم
|
|
نه با او دیگری مشغول و من با او سخن گویم
|
سر بیدوست بر زانو چه گویی؟ فرصتی باید
|
|
که او بنشیند و من سر بر آن زانو سخن گویم
|
مرا گویند: دردش را بجوی از دوستان دارو
|
|
نه با دردش چنان شادم که از دارو سخن گویم
|
چو بوی نافه گردد فاش بوی مشک شعر من
|
|
چو من در شیوهی آن چشم بیآهو سخن گویم
|
بی رغو میتوان رفتن ز دست او، ولی ترسم
|
|
وفای او بنگذارد که در یرغو سخن گویم
|
همیشه حاجت ابرو چو سر در گوش او دارد
|
|
به گوش او رسد حالم، چو با ابرو سخن گویم
|
دل من چون ز موی او پریشانست و آشفته
|
|
به وصف موی او باید که همچون مو سخن گویم
|
گرم چون اوحدی روزی سر زلفش به دست افتد
|
|
چو چین زلف تا برتاش تو بر تو سخن گویم
|
به قول زشت بد گویان نگردد گفتهی من بد
|
|
جهان نیکو همی داند که: من نیکو سخن گویم
|
| |
|
| |