چو آتشست به گرمی هوای تابستان |
چو آتشست به گرمی هوای تابستان
|
|
بده دو کاسه ازان آب لعل، یا بستان
|
هوای عشق و هوای می و هوای تموز
|
|
سه آتشند، که خواری کنند با مستان
|
بیار شیره و پرکن شراب و نقل بنه
|
|
بریز سوسن و گل بر در سرا بستان
|
ز هر حدیث به آواز مطربی کن گوش
|
|
که عندلیب ز مرغول او برد دستان
|
ز دست لاله جبینی شراب گیر به دست
|
|
که عقل سر بنهد، چون برون کند دستان
|
من و محبت خوبان ز عهد مهد ازل
|
|
دو کودکیم که خوردیم شیر یک پستان
|
در آن زمان که زما دادها ستانی باز
|
|
نشاط عشق، خدایا، ز اوحدی مستان
|
| |
|
| |