مرا مپرس که: چون شرمسارم از یاران؟ |
مرا مپرس که: چون شرمسارم از یاران؟
|
|
ز دست این دم چون برف و اشک چون باران
|
به خاک پای تو محتاجم و ندارم راه
|
|
بر آستان تو از زحمت طلبگاران
|
مرا ز طعنهی بیگانه آن جفا نرسید
|
|
که از تعنت همسایگان و همکاران
|
به روز جنگ ز دست غمت به فریادم
|
|
چو روز صلح ز غوغای آشتی خواران
|
ز پهلوی کمرت کیسها توانم دوخت
|
|
ولی مجال ندارم ز دست طراران
|
هزار شربت اگر میدهی چنان نبود
|
|
که بوی وصل، که واصل شود به بیماران
|
به اوحدی نرسد نوبت وصال تو هیچ
|
|
اگر نه کم شود این غلغل هواداران
|
| |
|
| |