چشمم کنار دجله شد، جز یاد بغدادم مکن |
چشمم کنار دجله شد، جز یاد بغدادم مکن
|
|
چون این هوس دارد دلم، از دیگری یادم مکن
|
بر جان شیرینم ببخش، ای خسرو خوبان چین
|
|
آشفته بر کوه و کمر مانند فرهادم مکن
|
در جوشم از سودای تو،آبی بزن بر آتشم
|
|
خاموشم از غوغای تو، چون خاک بر بادم مکن
|
در سینهی من مینهد مهر تو بنیاد، ای پری
|
|
از کینه بنیادم مکن، بر سینه بیدادم مکن
|
افتادن اندر بند تو بهتر ز آزادی مرا
|
|
چندان که من باشم، بتا، زین بند آزادم مکن
|
گر سست گیرم عهد تو، از هجر خود داغم بنه
|
|
ور سخت گویم با غمت، از وصل خود شادم مکن
|
بازم زبان اوحدی، هر چند پندی میدهد
|
|
گر گوش دارم سوی او، گوشی به فریادم مکن
|
| |
|
| |