ای آنکه، نیست جز بر یار انتعاش تو |
ای آنکه، نیست جز بر یار انتعاش تو
|
|
بس میخروشد آن سخن دلخراش تو
|
زرقی همی فروشی و شهری همی خری
|
|
دخل گزاف بنگر و خرج بلاش تو
|
گویی که: دین پرستم و دنیا پرست نه
|
|
وانگه ز بیست خواجه فزونتر معاش تو
|
بر روی راه این دو سه حیوان، به راستی
|
|
کمتر ز دام نیست دم دانهپاش تو
|
گه راز خود ز خلق بپوشیدهای، ولی
|
|
روی زمین پرست ز تشویق فاش تو
|
فردا کجا خلاص دهی آن مرید را؟
|
|
کامروز قرضدار شد از بهر آش تو
|
با اوحدی مباف کرامات خود، که هیچ
|
|
کاری نمیرود ز بباش و مباش تو
|
| |
![Print](https://aaahoo.com/images/Act/print.gif) |
![aaahoo](http://aaahoo.com/images/logo/aaahooweb2F.gif) | |