چه پیکری؟ که ز پاکی چو گوهر نابی |
چه پیکری؟ که ز پاکی چو گوهر نابی
|
|
زهی، سعادت آن خفته کش تو هم خوابی
|
نقاب طرهی شبرنگ زیر چهره چه سود؟
|
|
که چون ستارهی روشن ز زیر میتابی
|
دلم ز پستهی تنگ تو چون براندیشد
|
|
به چهر زرد و دم اشکهای عنابی
|
بقای حسن چو گل چند روز میباشد
|
|
بکوش تا مگر این چند روز دریابی
|
کشیدهای چو کمان دشمن مرا در بر
|
|
مرا ز پیش میفگن چو تیر پرتابی
|
منت ز تافتن زلف منع میکردم
|
|
چنان شدی که کنون روی نیز میتابی
|
بیا، که مردمک چشم اوحدی بیتو
|
|
به اشک دیده فروشد چو مردم آبی
|
| |
|
| |