زهی! زلف و رخت قدری و عیدی |
زهی! زلف و رخت قدری و عیدی
|
|
قمر حسن ترا کمتر معیدی
|
همه خوبان عالم را بدیدم
|
|
بر آن طوبی ندارد کس مزیدی
|
مراد چرخ ازرق جامه آنست
|
|
که باشد آستانت را مریدی
|
برآن درگه بمیرم، بس عجب نیست
|
|
به کوی شاهدی گور شهیدی
|
به گنجی میخرم وصل ترا، گر
|
|
ز کنجی بر نیاید من یزیدی
|
شبی در گردنت گویی بدیدم
|
|
دو دست خویش چون حبل الوریدی
|
به مستوری ز مستان رخ مگردان
|
|
که بعد از وعده نپسندم وعیدی
|
هر آحادی چه داند سر عشقت؟
|
|
که همچون اوحدی باید وحیدی
|
اگر غافل نشد جان تو از عشق
|
|
ز دل پرداز او بر خوان نشیدی
|
| |
|
| |