او شوی چو خود را تو از میانه بر گیری |
او شوی چو خود را تو از میانه بر گیری
|
|
در بها بیفزایی، تا بهانه بر گیری
|
سنگ و شانهای باید تا ز پا و سر گویی
|
|
پا و سر چو گم گردد سنگ و شانه برگیری
|
گر مقیم درگاهی خاک شو، که در ساعت
|
|
گردنت زند گر سر ز آستانه برگیری
|
دام شرک را دانه جز تو کس نمیبینم
|
|
گر ز دام در خوفی دم ز دانه برگیری
|
در سلوک این منهج گر به صدق میکوشی
|
|
تا ز راه دربندی دل ز خانه برگیری
|
گر چوما نه بیبرگی ساغری بیاشامی
|
|
هم چمان برون آیی، هم چمانه برگیری
|
اوحدی، خطا باشد قول جز درین پرده
|
|
گر صواب میجویی این ترانه برگیری
|
| |
|
| |