دو بوسه گر ز لب آن نگار بستدمی |
دو بوسه گر ز لب آن نگار بستدمی
|
|
مراد خویشتن از روزگار بستدمی
|
کجاست از لب شیرین یار تریاکی؟
|
|
که داد از آن سر زلف چو مار بستدمی
|
گر او نه با من بیچاره رستمی کردی
|
|
به زورش از کف اسفندیار بستدمی
|
اگر ز روی چو گل پرده بر گرفتی دوست
|
|
به خون لاله خطی از بهار بستدمی
|
لب چو شکر او گر شکار من گشتی
|
|
مراد خاطر ازو آشکار بستدمی
|
ز لعل اوستدم بوسهای به طراری
|
|
و گر به طیره نرفتی هزار بستدمی
|
دلش بدادم و گفتم: شمار کن بوسه
|
|
بجست ورنه منش بیشمار بستدمی
|
اگر چه شرم همی داشت، من به بیشرمی
|
|
چه بوسها که از آن شرمسار بستدمی!
|
ز بهر بوسه در آورده بودمش به کنار
|
|
اگر چنانکه نکردی کنار، بستدمی
|
بر اوحدی اگر آن بیوفا نکردی زور
|
|
مراد این دل مسکین زار بستدمی
|
| |
|
| |