تویی که بر سر خوبان کشوری چون تاج |
تویی که بر سر خوبان کشوری چون تاج
|
|
سزد اگر همه دلبران دهندت باج
|
دو چشم شوخ تو برهم زده خطا و حبش
|
|
به چین زلف تو ماچین و هند داده خراج
|
بیاض روی تو روشن چو عارض رخ روز
|
|
سواد زلف سیاه تو هست ظلمت داج
|
دهان شهد تو داده رواج آب خضر
|
|
لب چو قند تو برد از نبات مصر رواج
|
از این مرض به حقیقت شفا نخواهم یافت
|
|
که از تو درد دل ای جان نمیرسد به علاج
|
چرا همیشکنی جان من ز سنگ دلی
|
|
دل ضعیف که باشد به نازکی چو زجاج
|
لب تو خضر و دهان تو آب حیوان است
|
|
قد تو سرو و میان موی و بر به هیت عاج
|
فتاد در دل حافظ هوای چون تو شهی
|
|
کمینه ذره خاک در تو بودی کاج
|
| | |
| |