هر که را با خط سبزت سر سودا باشد |
هر که را با خط سبزت سر سودا باشد
|
|
پای از این دایره بیرون ننهد تا باشد
|
من چو از خاک لحد لاله صفت برخیزم
|
|
داغ سودای توام سر سویدا باشد
|
تو خود ای گوهر یک دانه کجایی آخر
|
|
کز غمت دیده مردم همه دریا باشد
|
از بن هر مژهام آب روان است بیا
|
|
اگرت میل لب جوی و تماشا باشد
|
چون گل و می دمی از پرده برون آی و درآ
|
|
که دگرباره ملاقات نه پیدا باشد
|
ظل ممدود خم زلف توام بر سر باد
|
|
کاندر این سایه قرار دل شیدا باشد
|
چشمت از ناز به حافظ نکند میل آری
|
|
سرگرانی صفت نرگس رعنا باشد
|
| | |
| |