نه هر که چهره برافروخت دلبری داند |
نه هر که چهره برافروخت دلبری داند
|
|
نه هر که آینه سازد سکندری داند
|
نه هر که طرف کله کج نهاد و تند نشست
|
|
کلاه داری و آیین سروری داند
|
تو بندگی چو گدایان به شرط مزد مکن
|
|
که دوست خود روش بنده پروری داند
|
غلام همت آن رند عافیت سوزم
|
|
که در گداصفتی کیمیاگری داند
|
وفا و عهد نکو باشد ار بیاموزی
|
|
وگرنه هر که تو بینی ستمگری داند
|
بباختم دل دیوانه و ندانستم
|
|
که آدمی بچهای شیوه پری داند
|
هزار نکته باریکتر ز مو این جاست
|
|
نه هر که سر بتراشد قلندری داند
|
مدار نقطه بینش ز خال توست مرا
|
|
که قدر گوهر یک دانه جوهری داند
|
به قد و چهره هر آن کس که شاه خوبان شد
|
|
جهان بگیرد اگر دادگستری داند
|
ز شعر دلکش حافظ کسی بود آگاه
|
|
که لطف طبع و سخن گفتن دری داند
|
| | |
| |