در وفای عشق تو مشهور خوبانم چو شمع |
در وفای عشق تو مشهور خوبانم چو شمع
|
|
شب نشین کوی سربازان و رندانم چو شمع
|
روز و شب خوابم نمیآید به چشم غم پرست
|
|
بس که در بیماری هجر تو گریانم چو شمع
|
رشته صبرم به مقراض غمت ببریده شد
|
|
همچنان در آتش مهر تو سوزانم چو شمع
|
گر کمیت اشک گلگونم نبودی گرم رو
|
|
کی شدی روشن به گیتی راز پنهانم چو شمع
|
در میان آب و آتش همچنان سرگرم توست
|
|
این دل زار نزار اشک بارانم چو شمع
|
در شب هجران مرا پروانه وصلی فرست
|
|
ور نه از دردت جهانی را بسوزانم چو شمع
|
بی جمال عالم آرای تو روزم چون شب است
|
|
با کمال عشق تو در عین نقصانم چو شمع
|
کوه صبرم نرم شد چون موم در دست غمت
|
|
تا در آب و آتش عشقت گدازانم چو شمع
|
همچو صبحم یک نفس باقیست با دیدار تو
|
|
چهره بنما دلبرا تا جان برافشانم چو شمع
|
سرفرازم کن شبی از وصل خود ای نازنین
|
|
تا منور گردد از دیدارت ایوانم چو شمع
|
آتش مهر تو را حافظ عجب در سر گرفت
|
|
آتش دل کی به آب دیده بنشانم چو شمع
|
| | |
| |