سحر به بوی گلستان دمی شدم در باغ |
سحر به بوی گلستان دمی شدم در باغ
|
|
که تا چو بلبل بیدل کنم علاج دماغ
|
به جلوه گل سوری نگاه میکردم
|
|
که بود در شب تیره به روشنی چو چراغ
|
چنان به حسن و جوانی خویشتن مغرور
|
|
که داشت از دل بلبل هزار گونه فراغ
|
گشاده نرگس رعنا ز حسرت آب از چشم
|
|
نهاده لاله ز سودا به جان و دل صد داغ
|
زبان کشیده چو تیغی به سرزنش سوسن
|
|
دهان گشاده شقایق چو مردم ایغاغ
|
یکی چو باده پرستان صراحی اندر دست
|
|
یکی چو ساقی مستان به کف گرفته ایاغ
|
نشاط و عیش و جوانی چو گل غنیمت دان
|
|
که حافظا نبود بر رسول غیر بلاغ
|
| | |
| |