ز دست کوته خود زیر بارم |
ز دست کوته خود زیر بارم
|
|
که از بالابلندان شرمسارم
|
مگر زنجیر مویی گیردم دست
|
|
وگر نه سر به شیدایی برآرم
|
ز چشم من بپرس اوضاع گردون
|
|
که شب تا روز اختر میشمارم
|
بدین شکرانه میبوسم لب جام
|
|
که کرد آگه ز راز روزگارم
|
اگر گفتم دعای می فروشان
|
|
چه باشد حق نعمت میگزارم
|
من از بازوی خود دارم بسی شکر
|
|
که زور مردم آزاری ندارم
|
سری دارم چو حافظ مست لیکن
|
|
به لطف آن سری امیدوارم
|
| | |
| |