نماز شام غریبان چو گریه آغازم |
نماز شام غریبان چو گریه آغازم
|
|
به مویههای غریبانه قصه پردازم
|
به یاد یار و دیار آن چنان بگریم زار
|
|
که از جهان ره و رسم سفر براندازم
|
من از دیار حبیبم نه از بلاد غریب
|
|
مهیمنا به رفیقان خود رسان بازم
|
خدای را مددی ای رفیق ره تا من
|
|
به کوی میکده دیگر علم برافرازم
|
خرد ز پیری من کی حساب برگیرد
|
|
که باز با صنمی طفل عشق میبازم
|
بجز صبا و شمالم نمیشناسد کس
|
|
عزیز من که بجز باد نیست دمسازم
|
هوای منزل یار آب زندگانی ماست
|
|
صبا بیار نسیمی ز خاک شیرازم
|
سرشکم آمد و عیبم بگفت روی به روی
|
|
شکایت از که کنم خانگیست غمازم
|
ز چنگ زهره شنیدم که صبحدم میگفت
|
|
غلام حافظ خوش لهجه خوش آوازم
|
| | |
| |