گر من از سرزنش مدعیان اندیشم |
گر من از سرزنش مدعیان اندیشم
|
|
شیوه مستی و رندی نرود از پیشم
|
زهد رندان نوآموخته راهی بدهیست
|
|
من که بدنام جهانم چه صلاح اندیشم
|
شاه شوریده سران خوان من بیسامان را
|
|
زان که در کم خردی از همه عالم بیشم
|
بر جبین نقش کن از خون دل من خالی
|
|
تا بدانند که قربان تو کافرکیشم
|
اعتقادی بنما و بگذر بهر خدا
|
|
تا در این خرقه ندانی که چه نادرویشم
|
شعر خونبار من ای باد بدان یار رسان
|
|
که ز مژگان سیه بر رگ جان زد نیشم
|
من اگر باده خورم ور نه چه کارم با کس
|
|
حافظ راز خود و عارف وقت خویشم
|
| | |
| |