حجاب چهره جان میشود غبار تنم |
حجاب چهره جان میشود غبار تنم
|
|
خوشا دمی که از آن چهره پرده برفکنم
|
چنین قفس نه سزای چو من خوش الحانیست
|
|
روم به گلشن رضوان که مرغ آن چمنم
|
عیان نشد که چرا آمدم کجا رفتم
|
|
دریغ و درد که غافل ز کار خویشتنم
|
چگونه طوف کنم در فضای عالم قدس
|
|
که در سراچه ترکیب تخته بند تنم
|
اگر ز خون دلم بوی شوق میآید
|
|
عجب مدار که همدرد نافه ختنم
|
طراز پیرهن زرکشم مبین چون شمع
|
|
که سوزهاست نهانی درون پیرهنم
|
بیا و هستی حافظ ز پیش او بردار
|
|
که با وجود تو کس نشنود ز من که منم
|
| | |
| |