حالیا مصلحت وقت در آن میبینم |
حالیا مصلحت وقت در آن میبینم
|
|
که کشم رخت به میخانه و خوش بنشینم
|
جام می گیرم و از اهل ریا دور شوم
|
|
یعنی از اهل جهان پاکدلی بگزینم
|
جز صراحی و کتابم نبود یار و ندیم
|
|
تا حریفان دغا را به جهان کم بینم
|
سر به آزادگی از خلق برآرم چون سرو
|
|
گر دهد دست که دامن ز جهان درچینم
|
بس که در خرقه آلوده زدم لاف صلاح
|
|
شرمسار از رخ ساقی و می رنگینم
|
سینه تنگ من و بار غم او هیهات
|
|
مرد این بار گران نیست دل مسکینم
|
من اگر رند خراباتم و گر زاهد شهر
|
|
این متاعم که همیبینی و کمتر زینم
|
بنده آصف عهدم دلم از راه مبر
|
|
که اگر دم زنم از چرخ بخواهد کینم
|
بر دلم گرد ستمهاست خدایا مپسند
|
|
که مکدر شود آیینه مهرآیینم
|
| | |
| |