گفتا برون شدی به تماشای ماه نو |
گفتا برون شدی به تماشای ماه نو
|
|
از ماه ابروان منت شرم باد رو
|
عمریست تا دلت ز اسیران زلف ماست
|
|
غافل ز حفظ جانب یاران خود مشو
|
مفروش عطر عقل به هندوی زلف ما
|
|
کان جا هزار نافه مشکین به نیم جو
|
تخم وفا و مهر در این کهنه کشته زار
|
|
آن گه عیان شود که بود موسم درو
|
ساقی بیار باده که رمزی بگویمت
|
|
از سر اختران کهن سیر و ماه نو
|
شکل هلال هر سر مه میدهد نشان
|
|
از افسر سیامک و ترک کلاه زو
|
حافظ جناب پیر مغان مامن وفاست
|
|
درس حدیث عشق بر او خوان و ز او شنو
|
| | |
| |