ای که در کوی خرابات مقامی داری |
ای که در کوی خرابات مقامی داری
|
|
جم وقت خودی ار دست به جامی داری
|
ای که با زلف و رخ یار گذاری شب و روز
|
|
فرصتت باد که خوش صبحی و شامی داری
|
ای صبا سوختگان بر سر ره منتظرند
|
|
گر از آن یار سفرکرده پیامی داری
|
خال سرسبز تو خوش دانه عیشیست ولی
|
|
بر کنار چمنش وه که چه دامی داری
|
بوی جان از لب خندان قدح میشنوم
|
|
بشنو ای خواجه اگر زان که مشامی داری
|
چون به هنگام وفا هیچ ثباتیت نبود
|
|
میکنم شکر که بر جور دوامی داری
|
نام نیک ار طلبد از تو غریبی چه شود
|
|
تویی امروز در این شهر که نامی داری
|
بس دعای سحرت مونس جان خواهد بود
|
|
تو که چون حافظ شبخیز غلامی داری
|
| | |
| |