طفیل هستی عشقند آدمی و پری
|
|
ارادتی بنما تا سعادتی ببری
|
بکوش خواجه و از عشق بینصیب مباش
|
|
که بنده را نخرد کس به عیب بیهنری
|
می صبوح و شکرخواب صبحدم تا چند
|
|
به عذر نیم شبی کوش و گریه سحری
|
تو خود چه لعبتی ای شهسوار شیرین کار
|
|
که در برابر چشمی و غایب از نظری
|
هزار جان مقدس بسوخت زین غیرت
|
|
که هر صباح و مسا شمع مجلس دگری
|
ز من به حضرت آصف که میبرد پیغام
|
|
که یاد گیر دو مصرع ز من به نظم دری
|
بیا که وضع جهان را چنان که من دیدم
|
|
گر امتحان بکنی می خوری و غم نخوری
|
کلاه سروریت کج مباد بر سر حسن
|
|
که زیب بخت و سزاوار ملک و تاج سری
|
به بوی زلف و رخت میروند و میآیند
|
|
صبا به غالیه سایی و گل به جلوه گری
|
چو مستعد نظر نیستی وصال مجوی
|
|
که جام جم نکند سود وقت بیبصری
|
دعای گوشه نشینان بلا بگرداند
|
|
چرا به گوشه چشمی به ما نمینگری
|
بیا و سلطنت از ما بخر به مایه حسن
|
|
و از این معامله غافل مشو که حیف خوری
|
طریق عشق طریقی عجب خطرناک است
|
|
نعوذبالله اگر ره به مقصدی نبری
|
به یمن همت حافظ امید هست که باز
|
|
اری اسامر لیلای لیله القمر
|
| | |
|