ای بیخبر بکوش که صاحب خبر شوی |
ای بیخبر بکوش که صاحب خبر شوی
|
|
تا راهرو نباشی کی راهبر شوی
|
در مکتب حقایق پیش ادیب عشق
|
|
هان ای پسر بکوش که روزی پدر شوی
|
دست از مس وجود چو مردان ره بشوی
|
|
تا کیمیای عشق بیابی و زر شوی
|
خواب و خورت ز مرتبه خویش دور کرد
|
|
آن گه رسی به خویش که بی خواب و خور شوی
|
گر نور عشق حق به دل و جانت اوفتد
|
|
بالله کز آفتاب فلک خوبتر شوی
|
یک دم غریق بحر خدا شو گمان مبر
|
|
کز آب هفت بحر به یک موی تر شوی
|
از پای تا سرت همه نور خدا شود
|
|
در راه ذوالجلال چو بی پا و سر شوی
|
وجه خدا اگر شودت منظر نظر
|
|
زین پس شکی نماند که صاحب نظر شوی
|
بنیاد هستی تو چو زیر و زبر شود
|
|
در دل مدار هیچ که زیر و زبر شوی
|
گر در سرت هوای وصال است حافظا
|
|
باید که خاک درگه اهل هنر شوی
|
| | |
| |