سلامی چو بوی خوش آشنایی |
سلامی چو بوی خوش آشنایی
|
|
بدان مردم دیده روشنایی
|
درودی چو نور دل پارسایان
|
|
بدان شمع خلوتگه پارسایی
|
نمیبینم از همدمان هیچ بر جای
|
|
دلم خون شد از غصه ساقی کجایی
|
ز کوی مغان رخ مگردان که آن جا
|
|
فروشند مفتاح مشکل گشایی
|
عروس جهان گر چه در حد حسن است
|
|
ز حد میبرد شیوه بیوفایی
|
دل خسته من گرش همتی هست
|
|
نخواهد ز سنگین دلان مومیایی
|
می صوفی افکن کجا میفروشند
|
|
که در تابم از دست زهد ریایی
|
رفیقان چنان عهد صحبت شکستند
|
|
که گویی نبودهست خود آشنایی
|
مرا گر تو بگذاری ای نفس طامع
|
|
بسی پادشایی کنم در گدایی
|
بیاموزمت کیمیای سعادت
|
|
ز همصحبت بد جدایی جدایی
|
مکن حافظ از جور دوران شکایت
|
|
چه دانی تو ای بنده کار خدایی
|
| | |
| |