غزليات حافظ: قسمت سوم

شراب و عیش نهان چیست کار بی‌بنیاد دوش آگهی ز یار سفرکرده داد باد روز وصل دوستداران یاد باد جمالت آفتاب هر نظر باد صوفی ار باده به اندازه خورد نوشش باد تنت به ناز طبیبان نیازمند مباد حسن تو همیشه در فزون باد خسروا گوی فلک در خم چوگان تو باد دیر است که دلدار پیامی نفرستاد پیرانه سرم عشق جوانی به سر افتاد عکس روی تو چو در آینه جام افتاد آن که رخسار تو را رنگ گل و نسرین داد بنفشه دوش به گل گفت و خوش نشانی داد همای اوج سعادت به دام ما افتد درخت دوستی بنشان که کام دل به بار آرد کسی که حسن و خط دوست در نظر دارد دل ما به دور رویت ز چمن فراغ دارد آن کس که به دست جام دارد دلی که غیب نمای است و جام جم دارد بتی دارم که گرد گل ز سنبل سایه بان دارد هر آن کو خاطر مجموع و یار نازنین دارد هر آن که جانب اهل خدا نگه دارد مطرب عشق عجب ساز و نوایی دارد آن که از سنبل او غالیه تابی دارد شاهد آن نیست که مویی و میانی دارد جان بی جمال جانان میل جهان ندارد روشنی طلعت تو ماه ندارد نیست در شهر نگاری که دل ما ببرد اگر نه باده غم دل ز یاد ما ببرد سحر بلبل حکایت با صبا کرد بیا که ترک فلک خوان روزه غارت کرد به آب روشن می عارفی طهارت کرد صوفی نهاد دام و سر حقه باز کرد بلبلی خون دلی خورد و گلی حاصل کرد چو باد عزم سر کوی یار خواهم کرد دست در حلقه آن زلف دوتا نتوان کرد دل از من برد و روی از من نهان کرد یاد باد آن که ز ما وقت سفر یاد نکرد رو بر رهش نهادم و بر من گذر نکرد دلبر برفت و دلشدگان را خبر نکرد دیدی ای دل که غم عشق دگربار چه کرد دوستان دختر رز توبه ز مستوری کرد سال‌ها دل طلب جام جم از ما می‌کرد به سر جام جم آن گه نظر توانی کرد چه مستیست ندانم که رو به ما آورد صبا وقت سحر بویی ز زلف یار می‌آورد نسیم باد صبا دوشم آگهی آورد یارم چو قدح به دست گیرد دلم جز مهر مه رویان طریقی بر نمی‌گیرد ساقی ار باده از این دست به جام اندازد