ابیات پراکنده از مثنوی بحر متقارب

باندا نمودند و خشور را بدید آن سراپا همه نور را * * * کفن حله شد کرم بهرامه را کز ابریشم جان کند جامه را * * * به کوه اندرون گفت: کمکان ما بیا و بکن، بگسلد جان ما * * * توانی برو کار بستن فریب که نادان همه راست ببند و ریب * * * گرفت آب کاشه ز سرمای سخت چو زرین ورق گشت برگ درخت * * * ز قلب آنچنان سوی دشمن بتاخت که از هیبتش شیر نر آب تاخت * * * چو گشت آن پریروی بیمار غنج ببرید دل زین سرای سپنج * * * سگالنده‌ی چرخ مانند غوچ تبر برده بر سر چو تاج خروچ * * * که بر آب و گل نقش ما یاد کرد که ماهار در بینی باد کرد * * * به دشمن بر، از خشم آواز کرد تو گفتی مگر تندر آغاز کرد * * * نفس را به عذرم چو انگیز کرد چو آذر فزا آتشم تیز کرد * * * زهر خاشه‌ای خویشتن پرورد که جز خاش وی را چه اندر خورد؟ * * * نشست وسخن را همی خاش زد ز آب دهن کوه را شاش زد * * * ببادافره جاودان کردمند به دوزخ بماند روانش نژند * * * یکی بزم خرم بیاراستند می و رود و رامشگران خواستند * * * تن خنگ بید، ارچه باشد سپید به تری و نرمی نباشد چو بید * * * کفیدش دل از غم، چون آن کفته نار کفیده شود سنگ تیمار خوار * * * درخش، ارنخندد به وقت بهار همانا نگرید چنین ابر زار * * * به دامم نیامد بسان تو گور رهایی نیابی، بدین سان مشور * * * رسیدند زی شهر چندان فراز سپه خیمه زد در نشیب و فراز * * * چه خوش گفت مزدور با آن خدیش: مکن بد به کس، گر نخواهی به خویش * * * تن از خوی پر آب و دهان پر ز خاک زبان گشته از تشنگی چاک چاک * * * فگندند بر لاد پر نیخ سنگ نکردند در کار موبد درنگ * * * به یک باد اگر بیشتر تار رنگ که باشد که بیشی بود بی درنگ * * * دو جوی روان از دهانش زخلم دو خرمن زده بر دو چشمش زخیم * * * بهارست همواره هر روزیم به منکر فراوان، به معروف کم * * * مکن خویشتن از ره راست گم که خود را به دوزخ بری بافدم * * * به دشت ار به شمشیر بگزاردم ازان به که ماهی بیو باردم * * * اگر باشگونه بود پیرهن بود حاجت برکشیدن زتن * * * جگر تشنگانند بی‌توشگان که بیچارگانند و بی‌زاوران * * * وگر پهلوانی ندانی زبان ورز رود را ماورالنهر دان * * * که هرگه که تیره بگرددجهان بسوزد چو دوزخ شود با دران * * * بداندیش دشمن برو ویل جو که تا چون ستاند ازو چیز او * * * سرشک از مژه همچو در ریخته چو خوشه ز سارونه آویخته * * * نشسته به صد چشم بر باره‌ای گرفته به چنگ اندرون باره‌ای * * * لب بخت پیروز را خنده ای مرا نیز مروای فرخنده ای * * * میلفنج دشمن، که دشمن یکی فزونست و دوست ار هزار اندکی * * * ایا خلعت فاخر از خرمی همی رفتی و می نوشتی ز می * * * جوان بودم و پنبه فخمیدمی چو فخمیده شد دانه برچیدمی * * * جوان چون بدید آن نگاریده روی به سان دو زنجیر مرغول موی * * * به خنیاگری نغز آورد روی که: چیزی که دل خوش کند، آن بگوی * * * به چشم دلت دید باید جهان که چشم سر تو نبیند نهان * * * بدین آشکارت ببین آشکار نهانیت را بر نهانی گمار