ابیات پراکنده از مثنوی بحر خفیف

تا سمو سر برآورید از دشت گشت زنگار گون همه لب کشت هر یکی کاردی ز خوان برداشت تا پزند از سمو طعامک چاشت * * * نیست فکری به غیر یار مرا عشق شد در جهان فیار مرا * * * زرع و ذرع از بهار شد چو بهشت زرع کشتست و ذرع گوشه‌ی کشت * * * اشتر گرسنه کسیمه برد کی شکوهد ز خار؟ چیره خورد * * * هر کرا راهبر زغن باشد گذر او به مرغزن باشد * * * دیوه هر چند کابرشم بکند هرچه آن بیشتر به خویش تند * * * گاو مسکین ز کید دمنه چه دید؟ وز بد زاغ بوم را چه رسید؟ * * * دور ماند از سرای خویش و تبار نسری ساخت بر سر کهسار * * * گرچه نامردمست آن ناکس نشود سیر ازو دلم یرگس * * * دخت کسری ز نسل کیکاوس درستی نام، نغز چون طاوس * * * تبر از بس که زد به دشمن کوس سرخ شد همچو لالکای خروس * * * آن که از این سخن شنید ارزش باز پیش آر، تا کند پژهش * * * خویشتن پاک دار و بی‌پرخاش هیچ کس را مباش عاشق غاش * * * خویشتن پاک دار بی‌پرخاش رو به آغاش اندرون مخراش * * * خویش بیگانه گردد از پی دیش خواهی آن روز مزد کمتر دیش * * * از بزرگی که هستی، ای خشنوک چاکرت بر کتف نهد دفنوک * * * از تو خالی نگارخانه‌ی جم فرش دیبا فگنده بر بجکم * * * من چنین زار ازان جماش شدم همچو آتش میان داش شدم * * * من چنان زار ازان جماش درم همچو آتش میان داش درم * * * جان ترنجیده و شکسته دلم گویی از غم همی فرو گسلم * * * باد بر تو مبارک و خنشان جشن نوروز و گوسپند کشان * * * بودنی بود، می بیار اکنون رطل پرکن ، مگوی بیش سخون * * * چون نهاد او پهند را نیکو قید شد در پهند او آهو * * * چون به بانگ آمد از هوا بخنو می خور و بانگ رود و چنگ شنو * * * از شبستان ببشکم آمد شاه گشت بشکم ز دلبران چون ماه * * * ریش و سبلت همی خضاب کنی خویشتن را همی عذاب کنی * * * آن که نشک آفرید و سرو سهی وان که بید آفرید و نار و بهی