ابیات‌پراکنده از مثنوی بحر هزج

شبی دیرند و ظلمت را مهیا چو نابینا درو دو چشم بینا * * * درنگ آر ای سپهر چرخ وارا کیاخن ترت باید کرد کارا * * * چراغان در شب چک آن چنان شد که گیتی رشک هفتم آسمان شد * * * چو یاوندان به مجلس می گرفتند ز مجلس مست چون گشتند رفتند * * * نیارم بر کسی این راز بگشود مرا از خال هندوی تو بفنود * * * اگرچه در وفا بی شبهی و دیس نمی‌دانی تو قدر من ازندیس * * * بود زودا، که آیی نیک خاموش چو مرغابی زنی در آب پاغوش * * * الهی، از خودم بستان و گم کن به نور پاک بر من اشتلم کن * * * سر سرو قدش شد باژگونه دو تا شد پشت او همچون درونه * * * تو ازفرغول باید دور باشی شوی دنبال کار و جان خراشی * * * به راه اندر همی شد شاهراهی رسید او تا به نزد پادشاهی * * * بهشت آیین سرایی را بپرداخت زهر گونه درو تمثال‌ها ساخت * * * ز عود و چندن او را آستانه درش سیمین و زرین پالکانه