رباعیات

در خانه‌ی دل عشق تو مجمع دارد و از دادن جان کار تو مقطع دارد در شعر تخلص به تو کردم که وجود نظمی است که از روی تو مطلع دارد * * * ای من همه بد کرده و دیده ز تو نیک بد گفته همه عمر و شنیده ز تو نیک حد بدی و غایت نیکی این است کز من به تو بد به من رسیده ز تو نیک * * * بر کرده‌ی خویشتن چو بگمارم چشم بر هم زدن از ترس نمی‌یارم چشم ای دیده‌ی شوخ، بین که من چندین سال بد کردم و نیکی از تو می‌دارم چشم! * * * ای نور تو آمده نقاب رخ تو خورشید زکاتی ز نصاب رخ تو هر دل که هوای تو برو سایه فگند در ذره ببیند آفتاب رخ تو * * * ای سوخته شمع مه ز تاب رویت و ز خط تو افزون شده آب رویت این طرفه که دل گرم نشد با تو مرا جز وقت زوال آفتاب رویت * * * هر بوسه کز آن تنگ دهان می‌خواهی عمری است که از معدن جان می‌خواهی در ظلمت خط او نگر زیر لبش از آب حیوة اگر نشان می‌خواهی * * * خط تو که ننوشت کسی ز آن سان خوش چون شمع وصال در شب هجران خوش آورد به بنده شاهدی خوش گرچه شاهد که خط آرد نبود چندان خوش * * * گر ز آن توام هر دو جهانم بستان با کی نبود، سود و زیانم بستان بازآی به پرسش و ببین چشم ترم لب بر لب خشکم نه و جانم بستان * * * عشقت که به دل گرفته‌ام چون جانش در دست و به صبر می‌کنم درمانش وز غایت عزت که خیالت دارد در خانه‌ی چشم کرده‌ام پنهانش * * * در دیدن این مدینه‌ی زمزم آب از مکه اگر سعی کنی هست صواب زیرا که درو مقام دارد امروز رکنی که ازو کعبه‌ی دلهاست خراب * * * دل را چو به عشق تو سپردم چه کنم؟ دل دادم و اندوه تو بردم چه کنم؟ من زنده به عشق توام ای دوست ولیک از آرزوی روی تو مردم، چه کنم؟ * * * ای کرده غم عشق تو غمخواری دل درد تو شده شفای بیماری دل رویت که به خواب در ندیده‌ست کسش دیده نشود مگر به بیداری دل * * * آنی که منور است آفاق از تو محروم بماندم من مشتاق از تو این محنت نو نگر که در خلوت وصل تو با دگری جفتی و من طاق از تو * * * شب نیست که از غمت دلم جوش نکرد و از بهر تو زهر اندهی نوش نکرد ای جان جهان هیچ نیاوردی یاد آن را که تو را هیچ فراموش نکرد