مشو، مشو، ز من خستهدل جدا ای دوست
|
|
مکن، مکن، به کفاند هم رها ای دوست
|
برس، که بیتو مرا جان به لب رسید، برس
|
|
بیا که بر تو فشانم روان، بیا ای دوست
|
بیا، که بیتو مرا برگ زندگانی نیست
|
|
بیا، که بیتو ندارم سر بقا ای دوست
|
اگر کسی به جهان در، کسی دگر دارد
|
|
من غریب ندارم مگر تو را ای دوست
|
چه کردهام که مرا مبتلای غم کردی؟
|
|
چه اوفتاد که گشتی ز من جدا ای دوست؟
|
کدام دشمن بدگو میان ما افتاد؟
|
|
که اوفتاد جدایی میان ما ای دوست
|
بگفت دشمن بدگو ز دوستان مگسل
|
|
برغم دشمن شاد از درم درآ ای دوست
|
از آن نفس که جدا گشتی از من بیدل
|
|
فتادهام به کف محنت و بلا ای دوست
|
ز دار ضرب توام سکه بر وجود زده
|
|
مرا بر آتش محنت میازما ای دوست
|
چو از زیان منت هیچگونه سودی نیست
|
|
مخواه بیش زیان من گدا ای دوست
|
ز لطف گرد دل بیغمان بسی گشتی
|
|
دمی به گرد دل پر غمان برآ ای دوست
|
ز شادی همه عالم شدست بیگانه
|
|
دلم که با غم تو گشت آشنا ای دوست
|
ز روی لطف و کرم شاد کن بروی خودم
|
|
که کرد بار غمت پشت من دوتا ای دوست
|
ز همرهی عراقی ز راه واماندم
|
|
ز لطف بر در خویشم رهینما ای دوست
|
| |
|
|