آن را که چو تو نگار باشد |
آن را که چو تو نگار باشد
|
|
با خویشتنش چه کار باشد؟
|
ناخوش نبود کسی که او را
|
|
یاری چو تو در کنار باشد
|
ناخوش چو منی بود که پیوست
|
|
دل خسته و جان فگار باشد
|
مزار ز من، اگر بنالم
|
|
ماتمزده سوکوار باشد
|
وان دیده که او ندید رویت
|
|
شاید اگر آشکار باشد
|
آن کس که جدا فتاد از تو
|
|
دور از تو همیشه زار باشد
|
بیچاره کسی که در دو عالم
|
|
جز تو دگریش یار باشد
|
خرم دل آن کسی که او را
|
|
اندوه تو غمگسار باشد
|
تا کی دلم، ای عزیز چون جان
|
|
بر خاک در تو خوار باشد؟
|
نامد گه آن که خستهای را
|
|
بر درگه وصل بار باشد؟
|
تا چند دل عراقی آخر
|
|
در زحمت انتظار باشد؟
|
| |
|
| |