ناگه بت من مست به بازار برآمد |
ناگه بت من مست به بازار برآمد
|
|
شور از سر بازار به یکبار برآمد
|
بس دل که به کوی غم او شاد فروشد
|
|
بس جان که ز عشق رخ او زار برآمد
|
در صومعه و بتکده عشقش گذری کرد
|
|
ممن ز دل و گبر و ز زنار برآمد
|
در کوی خرابات جمالش نظر افگند
|
|
شور و شغبی از در خمار برآمد
|
در وقت مناجات خیال رخش افروخت
|
|
فریاد و فغان از دل ابرار برآمد
|
یک جرعه ز جام لب او میزدهای یافت
|
|
سرمست و خرامان به سر دار برآمد
|
در سوختهای آتش شمع رخش افتاد
|
|
از سوز دلش شعلهی انوار برآمد
|
باد در او سر آتش گذری کرد
|
|
از آتش سوزان گل بی خوار برآمد
|
ناگاه ز رخسار شبی پرده برانداخت
|
|
صد مهر ز هر سو به شب تار برآمد
|
باد سحر از خاک درش کرد حکایت
|
|
صد نالهی زار از دل بیمار برآمد
|
کی بو که فروشد لب او بوسه به جانی؟
|
|
کز بوک و مگر جان خریدار برآمد
|
| |
|
| |