صبا وقت سحر گویی ز کوی یار میآید |
صبا وقت سحر گویی ز کوی یار میآید
|
|
که بوی او شفای جان هر بیمار میآید
|
نسیم خوش مگر از باغ جلوه میدهد گل را
|
|
که آواز خوش از هر سو ز خلقی زار میآید
|
بیا در گلشن ای بیدل، به بوی گل برافشان جان
|
|
که از گلزار و گل امروز بوی یار میآید
|
گل از شادی همی خندد، من از غم زار میگریم
|
|
که از گلشن مرا یاد از رخ دلدار میآید
|
ز بستان هیچ در چشمم نمیآید، مگر آبی
|
|
که در چشمم ز یاد او دمی صدبار میآید
|
اگر گلزار میآید کسی را خوش، مرا باری
|
|
نسیم کوی او خوشتر ز صد گلزار میآید
|
مرا چه از گل و گلزار؟ کاندر دست امیدم
|
|
ز گلزار وصال یار زخم خار میآید
|
عراقی خسته دل هردم ز سویی میخورد زخمی
|
|
همه زخم بلا گویی برین افگار میآید
|
| |
|
| |