ساقی، قدحی می مغان کو؟ |
ساقی، قدحی می مغان کو؟
|
|
مطرب غزل تر روان کو؟
|
آن مونس دل کجاست آخر؟
|
|
و آن راحت جان ناتوان کو؟
|
آیینهی سینه زنگ غم خورد
|
|
آن صیقل غمزدای جان کو؟
|
از زهد و صلاح توبه کردم
|
|
مخمور میم، می مغان کو؟
|
اسباب طرب همه مهیاست
|
|
آن زاهد خشک جان فشان کو؟
|
گر زهد تو نیست جمله تزویر
|
|
ترک بد و نیک و سوزیان کو؟
|
ور از دو جهان کران گرفتی
|
|
جان و دل و دیده در میان کو؟
|
با شاهد و شمع در خرابات
|
|
عیش خوش و عمر جاودان کو؟
|
در صومعه چند زهد ورزیم؟
|
|
صحرا و گل و می مغان کو؟
|
چون بلبل بینوا چه باشیم؟
|
|
بوی خوش باغ و بوستان کو؟
|
ما را چه ز باغ و بوی گلزار؟
|
|
بوی سر زلف دلستان کو؟
|
با دل گفتم: مرا نگویی
|
|
کان یار لطیف مهربان کو؟
|
ور یافتهای ازو نشانی
|
|
خونابهی چشم خون فشان کو؟
|
با هم بودیم روزکی چند
|
|
آن عیش کجا و آن زمان کو؟
|
دل گفت: هر آنچه او ندانست
|
|
از وی چه نشان دهیم: آن کو؟
|
با این همه جهد می کنم هم
|
|
باشد که دمی شود چنان کو
|
خواهد که فدا کند عراقی
|
|
جان در ره او، ولیک جان کو؟
|
| |
|
| |